මිනිසුන් වශයෙන් අප සමඟ ජීවත් වී මරණයට පත්වන අපේ ඥාතීහු හෙවත් මළගිය ප්‍රාණකාරයෝ අපෙන් පිටස්තර වූ අමුතු ම ලෝකයක ඉපදී සිටිතැයි බොහෝ දෙනා සිතති. ඇත්තට ම ඒ මිය ගිය ප්‍රාණකාරයෝ ඉපිද සිටින්නේ අපෙන් බොහෝ ඈත ද? ධ්‍යානලාභීහු බ්‍රහ්ම තලයන්හි ඉපිද ධ්‍යාන සුවයෙන් වෙසෙති. අපේ මියගිය ඥාතීහු එසේ ධ්‍යාන භාවනා කළෝ නම් එසේ ඉපදිය හැකිය. ඊට අමතරව ත්‍රිහේතුක කුසලකර්ම කළෝ දෙව් මිනිස් සුගතීන්හි උපදිති. ඒ ඉතාම දුර්ලභ වූ අවස්ථාවකි. ලක්ෂයකින් එකක් තරම් වූ අවස්ථාවකි. මහරු බූමාටු දේවතාවුන්ව ඉපිද ගස්වල මල් කොළ මුල් ආදියේ සුවඳ ආඝ්‍රාණය කර අපට සමීපව යැපෙති. තවත් සමහරු දවසේ එක් වරුවක් දේවතාවකුව ඉපිද දිව්‍ය සුව වින්දනය කොට අනිත් වරුව ප්‍රේතයකු වී දුක් විඳිති. මේ ආදී ආකාරයෙන් පරලොව උපත් විවිධ ය.
මේ මගේ ඉඩම ය. මේ මගේ කුඹුර ය, මේ මගේ මායිම ය, මගේ ගෙදරය, මගේ අඹු දරුවෝ යැයි දැඩිව සිතින් අල්වා ගෙන සිටි අය මැරී ඒ ඒ ආශාවන් පැවැත්වූ ස්ථානයන්හි දුගති භාව ලබා දුක් විඳිති. මේ මගේ පෙම්වතිය ය, මගේ බිරිය යැයි දැඩි ආශාවෙන් බැඳී සිටියෝ එම ස්ත්‍රීන් ඇසුරු කොට ගෙන, ශරීරයට බාහිරව ද අභ්‍යන්තරව ද දුගති භාව ලබා වෙසෙති. ස්ත්‍රීහු ද එසේ ම පිරිමින් කෙරෙහි බැඳී සිට එවැනි උපත් ලබති. අනෙකුත් ඥාතීහු ද එසේ ම ය. ඇල්ම නිසා උපත ලබනවා සේ ම තරහින් ද්වේෂයෙන් මළෝ ද එසේ ම පළිගැනීමේ චේතනාවෙන් උපදිති. ඇල්මෙන් උපන්නත්, තරහින් උපන්නත් ඒ ඒ ආත්මභාවවලට ආවේණික වූ පරිදි ඔවුන් පවතින්නේ ඒ ඒ ශරීරවල අපද්‍රව්‍ය හෝ රුධිරය ආහාරයට ගැනීමෙනි. ගසක කඳේ උපන් පණුවා ඒ කඳ ම කා ජීවත් වන්නා සේ ය.
එසේ ම අතීතයේ විසූ ගුප්ත ශාස්ත්‍රධාරීහු ශබ්ද ශාස්ත්‍රය උපයෝගී කොට ගෙන මන්ත්‍ර ශාස්ත්‍රය නිපදවූහ. ඒ අක්ෂර ඛණ්ඩයන්ගේ බලයෙන් තවත් කෙනෙකුගේ ශරීරයට හෝ නිවසට භූතයන් බන්ධනය කරති. වරක් සක්‍ර දේවේන්ද්‍රයන් විසින් වේපචිත්ති අසුරේන්ද්‍රයන් පස් පොළකින් බැඳ දමන ලද බව ධර්ම ග්‍රන්ථයන්හි සඳහන් වේ. ඒ ඉතා සියුම් වූ දේවකායයන් තුළ පවත්නා ඉතා බලසම්පන්න චිත්ත ශක්තියෙන් (මනෝමය) කළ දෙයකි. සිතුවිලි තරංග ශක්තියෙන් එසේ කළ හැකි නම් අක්ෂර ශක්තිය හා ශබ්ද (උච්චාරණ) ශක්තියෙන් එවැනි දේ කළ හැකි බව ප්‍රායෝගික සිද්ධිවලට ද අනුව පිළිගත හැකිය.
දරුවන් තුන් දෙනෙකුගෙන් යුත් පවුලක වැඩි මහල් පිරිමි දරුවා නීරෝගීව වැඩුණේය. කුඩා කල සිට ම පිනට දහමට ලැදි දරුවෙක් විය. නිතර පිරිත් හා ගාථා සජ්ඣායනය කළේය. පැවිදිවීමට කැමැති බව පවසමින් නිතර ඊට අවසර ඉල්ලා මව්පියනට ඇවිටිලි කළේය. පාසල් අධ්‍යාපනයේ දී ද දක්ෂ විය. තුන්මෝදර පාසලේ සිංහල මාධ්‍ය හොඳම නිවේදකයා විය. එහෙත් දැඩි ඉල්ලීම නිසා පහළොස් හැවිරිදිව සිටිය දී 2009 වර්ෂයේ දෙසැම්බර් 13 දින පැවිදි කරන්නට යෙදිණි.
පැවිදිවීමෙන් පසු කිසිවෙකු බලාපොරොත්තු නොවූ පරිදි මේ පොඩි හාමුදුරුවෝ මුත්‍ර ආබාධයකින් රෝගාතුර වූහ. සිංහල ඉංග්‍රීසි ප්‍රතිකාරවලින් කිසිදු සුවයක් නොලැබිණි. කෑගල්ල – මහනුවර - පේරාදෙණිය මහ රෝහල් හි නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලැබූවත් සුවයක් නොලැබිණි. අවසානයේ මුත්‍ර බටයක් දමා බාහිරව එහෙත් හිරිහැරකාරීව සුළු සහනයක් ලබාදුන්නේය. ඒ නමුත් මුත්‍ර දැවිල්ල වරින් වර පොඩි හාමුදුරුවන් පීඩාවට පත් කළේය.
මේ අතර පොඩි හාමුදුරුවෝ වරින් වර අමුතු ලෙසකින් හැසිරෙන්නට වූහ. කකුලක් කපා ඉවත් කළ පුද්ගලයකු සේ ද, දත් නැති, ලොඹු ගැහුණු පුද්ගලයකු කතා කරන විලාසයෙන් ද හැසිරෙන්නට වූහ.
”සිළුමිණ” පත්‍රයේ “පියවි ඇසින් ඔබ්බට” ලිපි පෙළ කියැවූ කීප දෙනකු ගේ යොමු කිරීම මත මව්පියෝ අතුරුගිරියේ, ගස්නාවේ ඤාණානන්ද හිමියන් වෙත පොඩි හාමුදුරුවන් කැඳවා ගෙන පැමිණියහ.
ඤාණානන්ද හිමියෝ පළමුව ම මේ පිරිසට අතුරුගිරිය විහාරස්ථානයේ බෝධීන් වහන්සේ වෙත ගොස් පන්සිල් සමාදන් වී සබ්බ පාපස්ස ගාථාව සජ්ඣායනය කරමින් බෝධීන් වහන්සේ පැදකුණු කොට, වන්දනා කොට පැය භාගයකින් පැමිණෙන ලෙස උපදෙස් දුන්හ. ඒ කටයුතු එසේ සිදු කොට නැවත පැමිණි විට පොඩි හාමුදුරුවන්ට ඉතා ම සරල බුද්ධානුස්සති, ධම්මානුස්සති, සංඝානුස්සති භාවනාවත් දුන්හ. එසේ සිදු කරන විට පොඩි හාමුදුරුවෝ ඤාණානන්ද හිමියන්ගේ මුහුණ නොබලා අහක බලා ගෙන ලොඹු ගැහුණු කටින් (හ¼ඩින්) කතා කරන්න වූහ.
”මොකදෑ මේ මට කලදල කොළන්නෙ?”යි කීහ.
”අපිත් අහන්නේ ඒක ම තමයි. මොකද මේ පොඩි හාමුදුරුවන් ගේ ශරීරයට රිංගා ගෙන කරදර කරන්නේ”යි ඤාණානන්ද හිමියෝ ඇසූහ.
”හඞ.. හෙඞ.. මම කලදල කොලන්නෙ නෑ. ඒ මගේ් හැටිනෙ.”
”තමුන් කවුද?”
”මම මේ පොදි හාමුදුලුවන්නෙ සීය නෙ. මම පොදි හාමුදුලුවන්ත ආදලෙයි”
”ආදරේ නම් මොකද මේ හිරිහැර කර පව් සිද්ධ කරගන්නේ?”
”අනේ! අනේ! හාමුදුලුවනේ මම පොදි හාමුදුලුවන්ගේ ඇඟට තිංගුවෙ නෑ. තිංගෙව්වා”
”කවුද? රිංගෙව්වේ”
”මගේ දූ පොදි හාමුදුලුවන්ගෙ නැන්දා. මගේ සොහොනෙන් ම මිනී අලු අලගෙන මතුලවලා බන්දනේ කොළා”
”ඇයි? එහෙම කළේ”
”ඒකි වස නපුලු ගෑනි. කුහක ඉත්තිලියාවි. මේ දලුවා හොඳට ඉගෙන ගන්නවාට ඉලිතියාවෙ මාව බන්දනේ කොළා”
”ඉතිං හිරිහැර කරන්නේ මොකද?”
”හිලිහැල කොළනවා නොවෙයි. ඒ මගේ හැති. මම මගේ දීවිතේ අන්තිම කාලෙ දියවැදියාව හැදිලා දුක්වින්දා. මගේ කකුලක් කැපුවා. ඉස්පිලිතාලේ දොත්තල මාත්තුලු. මුත්තලා බත දැම්මා. ඒ හැති තමයි පොදි හාමුදුලුවන්තත් මං පොදි හාමුදුලුවන්ගේ ඇඟේ ඉන්න කොත”
මේ අය සමඟ පැමිණ සිටි, තවත් කාන්තාවක් ඤාණානන්ද හිමියන්ගේ උපදෙස් පරිදි මේ භූ®තාත්මයෙන් ප්‍රශ්න කරන්නට වූවාය.
”මාව අඳුරනවාද?”
”අනේ! අනේ! බං මම මොකදෑ උඹව අඳුලන්නෙ නැත්තෙ. උඹ මගේ බාල දූනෙ”
”ඇයි තාත්තා මේ පොදි හාමුදුරුවන්ගේ ඇඟට වෙලා දුක් විඳින්නේ?”
”ඇයි? බං උඹේ අක්කා, අර හැතිලි කළපු අපලාදෙනෙ”
”තාත්තෙ; අපේ ගෙදරත් දියුණුවක් නැහැනෙ. ඒ මොකද?”
”පස්පවෙන් මිදියල්ලා. වැලදි වැදවලින් ඈත් වෙලා පිං දහං කොළපල්ලා. උමලත දුක් කලදල එන්නේ පූලුවෙ පව් කළපු නිතා. දැන් පිං දහම් කොළපල්ලා. එතකොට කලුමෙ යත ගිහිං උඹලා දියුණු වේවි”
”අපේ ලොකු දූටත් කරදරයි නෙ තාත්තෙ”
”මොනවද බං උඹල මේ අහන්නෙ. ඇයි උඹලා මේ පොදි හාමුදුලුවන් ගැන අහන්නෙ නැත්තෙ. මේ පොදි හාමුදුලුවන් තුවපත් කළපල්ලා. හොඳත ඉගෙන ගන්න උදව් කොළපල්ලා. එතකොත පලම්පලාවත ම ගෞලවයක්, පිනක්. ඒ වගේම මාවත් මේ බන්ධනයෙන් නිදහස් කොළපල්ලා”
”හා.. හා... හොඳයි හොඳයි. එහෙම නම් මේ සීයාට අපි පින් දෙනවා. ඒ පින් අනුමෝදන් වෙලා හොඳ තැනකට යන්න ඕනෑ. ජයසිරිමා බෝධීන් වහන්සේ ළඟට යන්න කැමැති ද?”යි හාමුදුරුවෝ ඇසූහ.
”නැහැ හාමුදුලුවනේ! මම මනුස්ස ලෝකෙට යනවා. මට මනුස්සයෙක් වෙලා උපදින්න තියෙද්දියි මාව බන්ධනේක අල්ලා ගත්තේ. දානයක් දීලා මට පින් අනුමෝදන් කරවන්න. මම පොදි හාමුදුලුවන්නෙ සලීලෙන් නිදහස් වෙලා මනුස්ස ආත්මයක් ලබනවා”
”වෙන මොනවද කියන්න තියෙන්නේ?”
”අනේ හාමුදුලුවනේ! අපේ මේ පොදි හාමුදුලුවන් ඔබ වහන්සේගේ් පන්සලේ නතර කරගන්න. මෙතැන හොඳයි. කලින් හිටපු තැන ඉලිසියා කාලයො ඉන්නවා. තමුන්ගෙ ම නැන්දා කලපු අපලාදෙ පේනවා නේද?”
බෝධි පූජා විසි එකක් පවත්වා, පිරිත් කළ තැඹිලි ගෙඩි විසි එකක් බොන්නට දී පිළිවෙත් කීපයක් කරන විට පොඩි හාමුදුරුවෝ සුව අතට හැරෙන්නට වූහ.
දැන් මේ කුඩා ස්වාමීන් වහන්සේ අතුරුගිරිය ශ්‍රී ඥානවිමල විපස්සනා භාවනා මධ්‍යස්ථානයේ නේවාසිකව නතර වී ගස්නාවේ ඤාණානන්ද හිමියන්ගේ උපදෙස් පරිදි වැඩි දුර පිළිවෙත්වල යෙදෙති.
මේ සිද්ධියෙන් පැහැදිලි වන කාරණා කීපයක් වේ. තමන්ගේ ම සහෝදරයා ගේ දරුවකු වුවද හොඳින් ඉගෙන ගන්නවාට, සමාජයේ ඉහළ තැනකට පත් වෙනවාට අකමැති, අනුන්ගේ දියුණුව දකින්නට අකැමැති අය ඊර්ෂ්‍යාව නිසා අකුසල් සිදුකැර ගන්නා ආකාරය එකකි.
අනුන්ට විපතක් කිරීම සඳහා ආරක්ෂිත ක්‍රමයක් යැයි සිතා, රහසක් පරිදි පවතී යැයි සිතා ඇදුරන් ලවා අනුන්ට අණවින කිරීම අනිත් කාරණයයි. මේවා බරපතල අකුසල කර්ම වේ. එසේ ම එවැනි කටයුතුවලදී තමන්ගේ පියාගේ භූතාත්මය බන්ධනයකට ලක් කොට පියා දුකට පත් කිරීමකි. එසේ ම මිනිස් භාවයේ ඉපදීමට සූදානම් පියාගේ ගමන වළක්වා වෙනත් දුගතිගාමී ක්‍රියාවක යෙදවීමකි. මෙය ඉතා බරපතල සත්ත්ව හිංසාවකි.
බරපතල අකුසල්හි යෙදෙන මෙවැනි කාන්තාවෝ ද එවැනි හදි හූනියම් කරන ඇදුරෝ ද මරණින් මතු අනන්ත දුක් සහිත වූ දුගතීන්හි උපදිති. සමහරු ජාත්‍යන්ධයන්වී ඉපිද දුක් විඳිති.
මතුගම
මහින්ද විජේතිලක
http://www.silumina.lk/2010/05/09/_art.asp?fn=aw1005091
No comments:
Post a Comment